۱۳۹۹ آذر ۱۴, جمعه

درگذشت اولین جنرال زن در کلبه ی ماتم

یاد جنرال دکتور سهیلا صدیق متخصص بانو پرافتخار کشور
 
 
که بهترین ایام زنده گی خود را درخدمت مردم خود بخصوص مریضان و زخمی های اردو کشور سربازان وافسران هموطنم با

 
 
ساعت ها استادن روی پا برای عمل جراحی وبیخوابی هابرای نجات شان صرف نمود ، همیش گرامی باد و روانشان شاد باد .
ابراز تسلیت وهمدردی برای خانواده محترم شان هم مسلکان ودوستان شان ابراز میدارم .

از برگه جناب محترم
 نثاراحمد صدیقی
 
 

زندگینامه پوهاند داکتر سهیلا صدیق
سهیلا صدیق بتاریخ 20 حوت سال ۱۳۲۷ خورشیدی، در ساحه باغ نواب شهر کهنه کابل قدیم در دامان یک فامیل منور و نامور ولایت کندهار چشم به دنیا گشود. پدرش محمد صدیق خان، سالیانی والی قندهار، فراه و هرات بود. مدتی ریاست سره میاشت و سمت شاروالی کابل را نیز به عهده داشت.
مادرش که در مکتب امانیه درس خوانده بود، دخترانش را درس می داد و به فراگیری هنر برادر خویش، استاد برشنا، نقاش چیره دست، هنرمند و کمپوزیتور کشور، عشق می ورزید. این خانم روشنفکر در رواق خانواده خویش شش شمع به نام های ذکیه، فهیمه، مستوره، سهیلا، صدیقه و آمنه روشن کرد. محمد صدیق به آرزوی پسر بود، پسر را وارث نام و نشان و ادامه دهنده راه و رسم پدر میدانست. ولی، خداوند بازهم چلچراغی را به کلبه و کاشانه آنها عنایت کرد که او را سهیلا نام نهادند. سهیلا مایه فخر و مباهات پدر شد، نام پدر را تخلص برگزید و منحیث انسان نیکوکار چنان زیست و به درد و آلام مردم شتافت که والدینش همواره دعای خیر و آمرزش بردند.
سهیلا صدیق بعد از فراغت از لیسه ملالی شهر کابل بدرجه عالی، به فاکولته طب کابل راه یافت و بعد از دوسال تحصیل درفاکولته طب کابل با استفاده از یک بورس تحصیلی بخارج کشور رهسپار گردید. بعد از فراغت از انستیتیوت دو لتی طب نمبر یک ماسکو شامل دوره تحصیلات اسپیرانتوری گردید که در ماه عقرب سال 1354 با اخذ دیپلوم پی اچ دی در رشته جراحی عمومی فارغ التحصیل و به کشورش بازگشت و کمر خدمت بوطنو مردمش بست.
هنگامیکه او به افغانستان برگشت، زمان زمامداری داوود خان بود. وزارت صحت عامه وقت او را بنابر ضرورت و لزوم دید مقامات بطور خدمتی به شفاخانه شهید محمد داود خان ( اکادمی علوم طبی اردو/ چهارصد بستر) معرفی نمودند. او در اجرای وظایف محوله از خود چنان شایستگی، لیاقت و کفایت کاری تبارز داد که طرف توجه رهبری شفاخانه متذکره قرارگرفت. ریاست شفاخانه از طریق وزارت دفاع ملی خواستار ادامه کار او شد. سهیلا صدیق حسب تعدیل رتبه از ملکی به نظامی با رتبه جگتورنی، خدمتگار دایمی مردم در بخش نظامی شد.
پوهاند سهیلا صدیق تا سال 1357 در سرویس جراحی عمومی توظیف و در در سال 1357 بحیث آمر سرویس عملیاتخانه شفاخانه مرکزی اردو تفرر حاصل نمود.
او منحیث داکتر متخصص جراحی، پله های نردبان نظامی را یکی پی دیگری بالا رفت و سرانجام در زمان حکومت جمهوری افغانستان به رتبه برید جنرالی ارتقا کرد. به پاس خدمات شایسته اش، حایز تقدیرنامه ها، نشانها و مدال های ستوری درجه اول، ستوری درجه دوم ، ستوری درجه سوم، شه خدمت، شجاعت، نشان عالی سید جمال الدین افغان و ... گردید. پوهاند سهیلا صدیق مدتی وظیفه معاونیت شوراى سراسرى زنان افغانستان را در کارنامه خود دارد.
او در بدترین شرایط خونین که غریو راکتها از بام تا شام دلهای شهروندان کابل را به لرزه می انداخت، در و دیوار و برج و تعمیر شهر را می کوفت و ویرانه می ساخت، هرکس با کوله باری از این شهر فرار میکرد، شجاعانه و عاشقانه در کنار مردمی که جز صبر دیگر هیچ راه و چاره نداشتند، با استواری و متانت ایستاد. مدعیان دروغین خدمت به بشر، شهروندان را با خمپاره ها دریدند. سهیلا صدیق، زخمی های تکه و پاره را می دوخت و مرهم می نهاد. او وسیله حیات دوباره بود. بدون احساس خستگی از پشت میز عملیات داشته های علمی خودرا در خدمت مجروحین و مریضان قرار داد.
در سال 1372 بحیث سرجراح شفاخانه و در سال 1373 بحیث قوماندان اکادمی علوم طبی ایفای وظیفه نموده است.
دسپلین پذیری و کرکتر سختگیرانه وی در مقابل آنعده از دوکتورانیکه قوانین عام طبابت جراحی و عملیاتخانه را مراعات نمیکردند زبانزد جامعه طبی افغانستان است.
سهیلا صدیق متخصص جراحی عمومی که رتبه علمی پوهاندی دارد، طی مدت کارخویش در بیش از 2000 عملیات مختلف جراحی بطنی فعالانه سهم گرفه و در بخش جراحی حرب تجربه و اندوخته های علمی خودرا به شاگردان خود آموزش داده است. کار اختصاصی او دوختن طحال (تلی) است که دراین کار ید طولا و قابلیت بی همتا دارد. با جرأت مسلکی و عشق به حیات انسان کار کرده، با کارد های تیز جراحی، حیات صدها انسان را از خطر مرگ نجات بخشیده است. پوهاند سهیلا صدیق در زمان طالبان آمر سرویس اناثیه و استاد محصلین طب عالی بود.
پوهاند سهیلا صدیق به مناسبت هشتم مارچ سال 1380 خورشیدی به رتبه دگر جنرالی ارتقا نمود.
پوهاند داکتر سهیلا صدیق یکی از دو دگرجنرال اناث در اردوی کشورهای منطقه است که به این قله شامخ نظامی رسیده و با همت و درایت عالی توانسته بر این تلقینات پوسیده که زنان مخلوق عاجز و ناتوان اند، خط بطلان بکشد. او یگانه پوهاند زن در مسلک صحیه در بخش نظامی بود، شانه های او مزین با کرچ و شمشیر بود. در سال ۱۳۸۱ به عنوان وزیر صحت عامه عضو کابینه‌ کشور شد و چهار سال در این سمت کار کرد و در سال 1384 بحیث وزیر مشاور در امور صحی ج.ا.ا پذیرفته شد.
هنگامیکه یکی از ژورنالستان از بابت تهیه مصاحبه به سراغ جنرال سهیلا به شفاخانه اکادمی علوم طبی رفت، او را با کلاه و چپن سفید که سمبول صلح و صفا، صداقت و شفقت است، ملبس یافت. او برای عملیات آماده گی می گرفت و در تکاپوی نجات انسان از هیولای مرگ بود. از ناگزیری وعده به فردا نهاد. ژورنالست دید که تیغ ها و کارد های تیز و بران در صورتی که در دست قاتل و قصاب و جلاد نباشد، وسیله نجات انسان شده می تواند.
او به کار خود می بالد و نجات دادن انسان را از عذاب دردها در زمره عبادات محسوب می نماید. او می گوید که: من اولین عملیات خود را از اپندکتومی آغاز کردم، در کار خود هرگز به مسایل سیاسی، تعصب و تبعیض تمایل نداشتم و ندارم. وصایای والدین به خصوص پدرم هنوز در گوشم طنین دارد که به همه افغانستان تعلق دارید، افغانی فکر کنید. افغانی کار کنید.
جنرال سهیلا صدیق در پاسخ به این سوال که موقف و مقام زن در نظام موجود چگونه است؟ توضیح داد: انصافاً که حالا زن، خیلی قابل قدر شده، به مقامات رهبری و تصمیم گیری راه یافته، دولت در صدد ارتقای توانمندی و ظرفیت های زنان است. زنان را در صفوف اردوی ج.ا.ا خیلی ارج می گذارند و قدر میدهند. روی همرفته زمینه ها و فرصت های خوب برای رشد و رفاه زنان فراهم شده است. حالا دیگر وقت آن است که زنان با حضور و مشارکت فعال خویش در همه عرصه های زندگی نقش خویش را ایفا نمایند. دیگر منتظر کمک های سخاوتنمدانه نباشند، متکی به خود شوند. درک و احساس اعتماد و اطمینان به خویشتن را در خود بپرورانند.
از خاطرات خود میگوید: وقتی من از مسکو دیپلوم تخصص خود را آوردم، مادرم بمن یک قاب ساعت بخشش داد که هرگز یادم نمی رود. خداوند او را بیامرزد، مقام روح و روان او جنت فردوس باشد، تحفه او برایم خیلی مشوق و با اهمیت، بالاتر ازهر تقدیرنامه و مدال بود.
بنابر گرفتاری های زیاد تحصیلی و اشتغال، ازدواج نکرد.
او به زبانهای فارسی دری، پشتو و روسی تسلط دارد. به اکثر ولایات کشور سفر نموده، با مردم و کشور خود آشنایی دارد. به کشور های ایالات متحده امریکا، روسیه، چین، عربستان صعودی، ایران، اندونیزیا، آلمان و هنگری سفر های رسمی کاری و تحصیلی نموده، یک شخص جهان دیده است.
جنرال سهیلا صدیق سی و یکسال قبل، در سال 1368طی یک مصاحبه با خانم لیلای لیدا خبرنگار مجله وزین سباوون گفته بود: { پیر و کرکری شده ام، ولی هنوز خود را پیرنمی دانم ، در کار با دیگران مسابقه میدهم}. او در پاسخ به سوال دیگر لیدا که چند سال دیگر به همین توانمندی کار خواهید توانست، گفته بود: {من ناشکن هستم، دو سال دیگر خوب کار می توانم، بعد از آن خدا مهربان است}. پوهاند سهیلا صدیق در رابطه با همکاران نزدیک خود از داکتر صاحبان محترم اسلم رامکی، موسی وردک، عبدالرزاق سیاووش، نثار احمد صدیقی، نورالله یعقوبی و احمد شاه طغیان نام برد.
سه دهه گذشت و جنرال سهیلا اکنون همان سهیلایی نیست که دیده بودیم: قامت رسا، چشمان نافذ، دستان گرم، سلام و کلام خوش، جوش و جاذبه کار در دل ندارد. سهیلا صدیق، ازدواج نکرده‌ بود و از نزدیکانش هم کسی در کابل نیست.
متاسفانه از مدت شش سال بدینسو او به مریضی زوال حافظه یا الزایمر گرفتار شده است. بعد از ظهور علایم ابتدایی الزایمر که یادفراموشی و تغییر کرکتر است، چون هیچ یک از اقارب پوهاند صاحب در افغانستان زندگی نمیکرد، ضمنن نرسنگ فامیلی و سناتوریم کهنسالان در کشور وجود ندارد ، رییس جمهور افغانستان هدایت داد که : بپاس خدمات شایسته و سابقه این زن شجاع نظامی و دوکتورمهربان، تمام شرایط تداوی، زندگی عادی و مراقبت دوامدار پوهاند دوکتور سهیلا صدیق را شفاخانه سردار محمد داوود بدون محدودیت زمانی بعهده داشته باشد که از همان زمان تا کنون در بستر مریضی درین شفاخانه تحت مراقبت طبی و نرسنگ قرار داشت.
بپاس خدمات شایسته پوهاند داکتر سهیلا صدیق بتاریخ نهم ماه میزان سال 1398 شفاخانه نسایی ولادی در اکادمی علوم طبی بنام سهیلا صدیق توسط رییس جمهور افغانستان افتتاح گردید.
خواهران سهیلا صدیق: ذکیه جان معاون لیسه ملالی و فهیمه جان معلم لیسه زرغونه شهر کابل حالا در ایالات متحده امریکا با خانواده های خویش زنده گی دارند.
مستوره عزیز سلطان دارنده تحصیلات عالی در رشته نسایی- ولادی و استاد فاکولته طب کابل، فعلاً در امریکا زندگی میکند. ( اکنون در مورد ذکیه جان، فهیمه جان و مستوره جان معلومات دقیق نداریم ). صدیقه جان که دارنده دیپلوم عالی انجنیری استاد دیپارتمنت ساختمانی انستیتیوت پولی تخنیک کابل بود، از اثر مریضی که عاید حالش گردید، سال های قبل در کابل فوت نمود.
آمنه، خواهر خوردش با خانواده خویش در آسترالیا زندگی دارد.
قابل ذکر است که در سال1393 در مراسم تجلیل از هشت مارچ (روز جهانی زن) که در وزارت صحت عامه برگزار شده بود تالار کنفرانس جدید بنام دگر جنرال پوهاند داکتر سهیلا صدیق نیز افتتاح شد.
وزیر صحت عامه در هنگام افتتاح این تالار گفت : خانم داکتر سهیلا صدیق اولین زنی بود که بعد از سقوط رژیم طالبان به عنوان وزیر صحت عامه شروع به کار کرد، وزیر صحت عامه افزود: داکتر سهیلا صدیق اولین وزیر وزارت صحت عامه بود که بعد از زمان طالبان افتخار احیاء و بازنگری سیستم صحی و ایجاد برنامه‌های خدمات اساسی صحی و خدمات اساسی شفاخانه‌ای در کشور به او بر می‌گردد.

هیچ نظری موجود نیست:

ارسال یک نظر